De week erna niet (veel regen en nog meer wind), en de week ervóór zeker ook niet (nog veel meer regen, en zelfs sneeuw!!), maar op 2 april zelf was het prachtig vliegweer. Koud, maar prachtig.
Toen ik mij opgaf voor deze eerste Fly-In van het seizoen op EHTW zat ik in een korte broek onder een staalblauwe hemel (echt waar, en gewoon in Nederland!), maar het kan verkeren in onze hobby.
EHTW bestaat in april 5 jaar, en dat mag gevierd. Een enkele annonce op het internet was toch voldoende om een 60-tal aanmeldingen, en uiteindelijk ruim 40 bezoekers te trekken.
Vliegend vanaf Middenmeer was de vlucht eigenlijk effortless. In één rechte lijn zonder lastige gebieden of NOTAM’s in net een uur naar Enschede. Netjes oplijnen (want ik was natuurlijk behoorlijk voorbereid) via Tango, X-ray, en Yankee en van daaruit final op de enorme (wat zeg ik: ENORME) baan 05/23.
Op final mezelf nog afgevraagd waar op die gigantische baan ik zou landen. En gelukkig toch maar weer voor gewoon het begin gekozen, want bij navraag was het vliegfeest gelijk bij de eerste afslag links.
Volgens een bezoeker kun je T&G’s op die baan in één rechte lijn doen (dolfijnen), zo lang is die baan. Voor STOL-toestellen is volgens mij overdwars ook best een optie ;-)
Een relatief klein stukkie taxiën dus vandaag, en daar werden we opgewacht door een groepje geel-gehesde medewerkers, waarvan één mevrouw als marshaller met oranje tafeltennis-bedjes. Zo werden we keurig op een parkeerplaats geleid, en na uitstappen vriendelijk ontvangen met een praatje en een compliment over ons transportmiddel.
Dat is óók het leuke van Fly-In’s: het zijn louter liefhebbers die je spreekt. Ze vliegen soms lang niet allemaal, maar hebben wel die twinkeling in hun ogen als het er over gaat ;-)
Onze gesprekspartner van dat moment bijvoorbeeld, vloog niet maar bleek wel veel functies te hebben op EHTW, waaronder brandweermens (er zijn ook dames). Met trots kondigde hij dan ook de uitstalling van luchthaventenders aan, even verderop langs de baan.
Naast een paar duidelijk wat bejaarde modellen stond er ook een relatief moderne afdanker van EHLE die hier nog prima tot haar recht komt. Die dingen verslijt je niet. Tot vreugde van mijn PAX (want ook brandweerliefhebber) werd er zelfs met die tender gereden! Staande met je romp door een luik boven op de romp, hand aan de Spuit (van de tender) en met een ronkende motor met 50KM/HR over de taxibaan was voor een 10-tal mensen (toen wij er waren) een extra grote, extra kleumende beleving op een toch al zo heel bijzondere dag!
Eerst eens om ons heen kijkend’ ontwaarden we na enig zoeken toch de ‘toren’: een zweefvlieg-hondenhok ergens midden in een ver veld. Complimenten voor de inzittenden van dat hok, want de radiobegeleiding was erg professioneel, rustig, duidelijk en effectief.
En dat, terwijl er op enig moment toch zo’n 30-40 kisten aanwezig waren, de vroegkomers alweer weggingen en de laatkomers nog steeds arriveerden. Chapeau & Hulde.
Bij de grote gele C rekenden we het feesttarief van EUR 10,00 af (normaal voor onze klasse 18 a 19 Euri, volgens de man achter het loket – zeker ook niet echt duur), en werden genood naar de belendende hangar waar koek-en-zopie was georganiseerd.
En hoe! Buiten de hangar stond een handvol mensen (want mensen, wat was het koud met die frisse wind!) en binnen een 20-tal vliegers, passagiers, en medewerkers van EHTW.
Slingers alom, en een grote balie met daarop emmers vol koffie, talloze gebakjes (met een marsepeinen bovenkant met ‘EHTW 5 jaar’ erop). En bovendien een handvol medewerkers die bij een grote, rokende BBQ broodjes hamburgers aan het bakken waren! Echt waar!
Als ik in Amerikaanse vliegbladen wel eens lees over ‘getting that $100 burger somewhere’ dan kan ik me daar als Kikkerland-inwoner nauwelijks een voorstelling bij maken, en dankzij de mensen van EHTW heb ik die nu wel. Dank, ook daarvoor!
Inmiddels liepen meer en meer mensen binnen. Zo een Fly-In is toch ook een kwestie van ’Zien & Gezien worden’ en de verhalen gingen dan ook lustig rond.
Er was van alles te zien. MLA, SEP, dure en niet-zo-dure toestellen. Zelfs een RF25 TMG, en los van al het gecertificeerde geweld zag ik tot mijn vreugde (want zelf vooral zelf-bouwer van een RV12) ook nog een andere RV12, een RV9, een Rans Coyote, een Zodiac, en een Dynamic. Voor elck wat wils.
Van VMC waren onder meer een Sting en een paar Siriussen aanwezig: volgens Andre een 6-tal toestellen over de hele dag. Een gezellige boel dus, en we lieten goed van ons horen!
Op enig moment dienden zich zelfs een verslaggever en cameraman van RTV Twente aan, en er liep een verslaggever van een plaatselijke krant. Dan besef je je toch ineens weer dat het bouwen/bezitten/vliegen van een vliegtuigje (entweder bezit of gehuurd) wel héél bijzonder is.
Ik zie mezelf als ukkie nog op vliegveld Valkenburg staan onder enorme Orions – dit moet voor die mensen net zo voelen. Ik hoop dan maar voor ze dat ze er iets mee kunnen, met die Liefde.
Daarnaast stond er een grote witte, nieuwe Embraer nog in de opslagverpakking, die volgens onze gesprekspartner één vlucht had gemaakt in opdracht van een leasemaatschappij: van Detroit (fabriek) naar EHTW. En stond er al jaren. Iemand een goed bod? Hij wordt wekelijks verreden, de motoren zijn in prima staat (want nieuw) en je bent leuk een paar weken bezig met het afpeuteren van de folie.
Volgens die gesprekspartner hadden er ‘even verderop jarenlang een paar Alitalia-toestellen gestaan, na het faillissement van die maatschappij’. Op internet zie je de platen daarvan nog wel, want het blijft bijzonder.
De dag was nu al leuk. En ik was net uit het toestel, en had pas drie mensen gesproken ;-))
Eenmaal aan de koffie-met-gebak, staande in de dikke wolken hamburger-mist (dat moet maar, want het was buiten echt te koud!), kwam ook de waarnemend directeur van EHTW een praatje maken. Zijn voorganger Meiltje de Groot (nu directeur van EHGR) ruimde het veld na de onverkwikkelijke discussie over een aantal Boeing 747’s die op het terrein werden geparkeerd. De toestellen landden prima (hoezo: ENORME baan?!?), maar toen ze er eenmaal stonden bleek volgens ILenT dat de baan voor het opstijgen niet geschikt was….
Tom Poes, verzin een list.
(Een té mooi verhaal. Lees meer over dit drama op de website van De Tubantia)
Hoe ook: nieuw elan, en een nieuwe waarnemend directeur in de persoon van Jan Schuring.
Jan legde uit dat het (voormalig Defensie-)veld in zwaar weer heeft verkeerd, en dat er nu vérgaande plannen zijn om dat dal te ontstijgen. EHTW krijgt volgens hem een grote rol in de ontwikkeling van nieuwe luchtvaart: drones, waterstof, new design, proefvluchten (lees ook hier) en allerlei andere zaken: ze zijn allemaal welkom op EHTW, met al haar faciliteiten, ruimte en technische expertise. Het is werkelijk te hopen dat hij met zijn enthousiaste team deze weg kan volgen, want EHTW is een prachtig veld waar ik graag nog eens terug kom. In een prachtige landelijke omgeving dicht bij de grens. Met zoveel ruimte dat je mag aannemen dat er niet snel huizenblokken op het veld zullen verschijnen, zoals bij zoveel GA-velden het geval was, en nog immer is ;-(
Speaking of which: de plaatselijke vliegclubs zijn, gelukkig voor hen, behoorlijk rijk bedeeld:
(lees ook https://www.vliegclubtwente.nl/vliegveld/)
Als voormalig militair veld hebben zij niet of nauwelijks van doen met passanten of risico van molest van gebouwen of toestellen. Bezoekers hebben echter ook restricties: het veld is strikt PPR (24 uur) en slechts ‘van buiten’ bereikbaar op Donderdag en Vrijdag. Maar dan heb je ook wat!
De clubs zijn gehuisvest in de voormalige bombshelters op het veld: een beleving op zichzelf. Vriendelijke mensen waar je als Held wordt ontvangen want het voordeel is ook het nadeel: door die afzondering zie je nauwelijks andere toestellen als die van je eigen club. Elke bezoeker is daarom extra, en bijzonder welkom. Ik heb jarenlang gevlogen bij de ACV op Valkenburg: ik weet denk ik hoe het is.
Maar: die clubs zitten aan het eind van baan 05, dus bij deze wind achterin landen ;-)
Op enig moment begonnen de wolken toch wat dikker te worden, en was mijn jas eigenlijk toch wel wat te dun voor de heersende temperaturen. De terugreis kon worden aanvaard, en was minstens zo gaaf als heen. Onder meer omdat we een paar enorme buien boven Zwolle konden ontwijken: je kon zien dat het daar heeeeel erg nat was! Uit de buurt blijven is het devies dus, want een terugkerende Sirius zei later dat-ie in de buurt van die bui zelfs sneeuw had opgemerkt.
In iets meer dan een uur terug, en een mooie zachte landing waarna de complimenten van mijn PAX (wat is het toch gaaf om mensen die gelegenheid te mogen bieden….).
GELUK schrijf je soms met Hoofdletters.
Dank aan de mensen van EHTW voor de koffie, het praatje en de organisatie, enne…. volgend jaar zijn jullie 6 jaar, dat vieren we dan toch ook? Ik weet nou de weg ;-)
Hans Labruyere
PH-MON